หลังจากที่หยุดเขียนอะไรต่อมิอะไรไปเยอะ...
ผม... ได้เห็นอะไรต่อมิอะไร ได้พบพาล ได้เจอเรื่องราวมากมาย
พอเจอมากๆ เข้า.... "มันก็อยากระบาย" ละนะ
นี่ก็หน้าแรกก็คงไม่มีอะไรมาก ผมก็แค่อยากพล่ำบ่นอะไรไปเรื่อย
ชีวิตตอนนี้เหมือนมันคงที่นะ
ไม่มีอะไรแปลกใหม่ และไม่มีอะไรซับซ้อน
ดูเหมือนชีวิตที่ลอยไปลอยมา
จะเปรียบได้ก็คงเหมือน "เมฆ" ละมั้ง
ผมอยากออกเดินทางนะ
ออกเดินทางที่ไม่ใช่แค่...
การขี่รถ การไปในที่หะรูหะรา อะไรเทือกนั้น
ผมอยากลงพื้นที่
เดินทุกซอกทุกมุม
เดินไปในที่ๆ ไม่เคยไป
การเดินทำให้ผม มองเห็นสิ่งต่างๆ มากกว่าการขับขี่เยอะ
เพราะการขับขี่มันก็แค่บนถนน
แต่เท้าของเรากลับไปได้ทุกหนทุกแห่ง
แม้ว่าจะผ่านเจอประสบการณ์มากมายหลายอย่างในชีวิต
แต่ก็อยากจะพบเจอเรื่องราวใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ มิตรภาพใหม่ๆ
ผมไม่ชอบการหยุดนิ่ง ไม่ชอบการกลัว
ผมชอบที่จะกล้าเข้าไป และรับรู้ด้วยตัวเราเอง
ผมเป็นประเภท "เจ็บแล้วจำ"
คือ ต้องได้ทำ ได้เจอ ได้ลอง ถึงจะจดจำมันได้ดี
ให้นั่งอ่านตำรา หนังสือ ตัวอักษร มันไม่ Exclusive เท่าไร
จะว่าไป ผมค่อนข้างจะเน้นในด้าน ครูพักลักจำ ซะมากกว่า
ไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือเรื่องใดๆ ก็ตาม
ผมชอบการมีประสบการณ์ใหม่ๆ อยู่เสมอ
มันทำให้ผมรู้สึกถึงการมีชีวิต รู้สึกได้ถึงว่า หัวใจเรายังเต้น รู้สึกได้ถึงว่า เรายังหายใจ
การไม่เจออะไรใหม่ๆ เลย สำหรับชีวิตผมแล้ว ดูเหมือนมันจะไร้ความหมายในแบบที่ไม่สามารถจะประเมินค่าได้
แม้ไม่เจอใครใหม่ๆ แต่การได้พบปะพูดคุยกับคนมากมาย ทำให้ผมรู้สึกดี
เพราะพวกเค้าจะมีเรื่องราวต่างๆ ทั้งที่ผมรู้ หรือไม่รู้ มาอัพเดทมากมาย
การถกเถียง การอภิปราย การแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
มันทำให้ผมรู้สึกว่า เราได้ใช้สมองตลอดเวลา
รู้สึกดีที่ได้เขียนนะ
แม้ไม่มีคนอ่าน
เพราะอย่างน้อยผมก็ได้ใช้สมองของผมในการคิดนู้น นี่ เพื่อจะได้มาพิมพ์ มาเขียนในบล็อค
บล็อคนี้คงเก็บไว้เขียนยาวๆ
ชอบนะ เวลาได้เขียน
สนุกเวลาได้คิด
และทำให้ผมมีที่ระบาย...
